باران اشک ما را،غرق تو کرد یارا            مشتاق توست این دل،هم درد و هم دوا را

در سوز آتش عشق،چون دود و شعلگانیم   ما هیچ هست عشقیم،زاهد بگو ،خدا را!

گفتار درد مندی،گر تو به کار بندی         صد بار درس عاقل،مانَد برش هوا را

با مردمان مده دل،کز کارشان چه حاصل   بر گل نهی چه منزل،خواهی مگر بلا را؟

در کارخلق منگر،دل بستگان اختر          سودا به سر ندارند،الا به دل هوا را

بسیار گفته گفتیم،ترسم که هم بیفتیم   چون خلق سخره اندیش،از یاد مدّعا را